Sinds de zomer ga ik weer helemaal op in beelden van het Hollandse landschap, en dan vooral om daar schilderijen van te maken. Grote schilderijen. Heel groot. Kijken of ik daarin de spanning vast kan houden. Ik had een paar oude doeken gekregen, van 110x90 cm, geen angst voor het witte vlak? Welnee, het is een proefje op een gegeven doek. En goed denkend aan de verhoudingen en die invoelen. In een aantal fases (laatste plaatje rechts onderaan geeft wat gevoel voor de afmeting) is het dit geworden:
En dan een doek dat iets kleiner is. Die was zo oud, dat ik me helemaal vrij voelde om te schilderen. Het werd wat minder geconstrueerd, gewoon een beeld wat ik gezien had. En ook hier weer meer ronde lijnen. Gaat vanzelf, alsof ik misschien klassieker word? Als je naar de fases kijk, zie je dit:
En ik heb nog een grote erbij, 160x140 cm. Met de uitdaging om het weer wat meer geometrisch te houden, interessant omdat het polderlandschap ook door mensenhanden gemaakt is. Deze serie begint met een klein schilderijtje (37x20cm) dat als voorbeeld diende:
En met elke laag worden de verhoudingen en de kleuren beter, en krijgt het geheel meer diepte. Ik merk dat de angst voor Het Grote Witte Vlak heel makkelijk weg gaat als je echt grote kwasten gebruikt, en niet te benauwd bent om extra veel olieverf op je palet te doen.
Aan de andere kant loop ik wel tegen een mij bekend probleem op, en dat is dat ik de levendigheid van een opzet of eerste versie, makkelijk kwijt raak. De vlakken worden dan teveel vast geschilderd. Dat gebeurt makkelijk bij rechte lijnen, maar toch ook wel bij ronde lijnen... En juist zulke series op een rij zetten zoals hier in deze blog, helpt mij dan weer goed. Dus spannend hoe het verder gaat! Kijken en kijken en terugkijken en weer in het echt kijken, en dan de volgende laag.
Over ruim twee weken doe ik mee aan de Kunstroute in Leiden, en dan kan je op mijn atelier komen kijken hoe het verder is gegaan.
